O ironio! Nie tak dawno chwaliłem walory pięknej jesieni, a teraz czuję, że ona sama pożera mnie, jak głupota. No nie wiem co się dzieje, kurwa... Płodność to nie to co macie na myśli... Płodność to wena, która niestety nie doskwiera mi ostatnio wcale. Chryste... Jak tak można?! Osprey cierpi i jest mu źle. Zapisuję znów kilka linijek o niczym w zasadzie, a Ty dalej to czytasz. Nie wierzę. Co u mnie zapytasz pewnie z konieczności czy też z grzeczności? U mnie jest, jak jest i tyle. Nie tworzę, bo tworzeniem nie można nazwać procesu pracy na przymus. To tak, jakby jakiś Żyd w obozie powiedział, że on tu nie pracuje, tylko tworzy. Może muzyka uratuje moją wenę, która dość zdradliwie kąsa moje ostatnie pomysły. Dobrze, że wiele moich znajomych, kolegów, przyjaciół założyło swoje blogi. Mogę bezczelnie ich podglądać i rozbierać ich błogą twórczość na czynniki pierwsze. Temat letni w tych wersach dziś już nie besztam... Nie warto. Było-minęło. Czeka nas zima i brzydka pogoda. Z nią pewnie przyjdzie beznadziejna pustka w skarbnicy pomysłów. Przynajmniej będę mógł wylać swoje żale. Z resztą teraz to już nieważne. Może kupno samochodu poprawi mi humor. O tym napiszę innym razem. Póki co zacznę inaczej:
Drogi pamiętniczku.
Dawno nie pisałem do Ciebie, ale było to spowodowane tym, że moje głośniki Logitech odbierają wieczorami jakieś ukraińskie stacje radiowe. Non stop słyszę piosenki ze wschodu, non stop widzę tańczące żurawie i czuję się, jak pijany lis na stepach akermańskich. Dzisiaj coś napisałem i znów pewnie zniknę, dzisiaj znów coś napisałem o powiedziałem sobie, że będę robił to częściej. Póki co znów słyszę piosenkę, gdzie jakiś dziwny pan wyje do dźwięków gitary. Dzisiaj posłucham czegoś lepszego. Dzisiaj posłucham Mielzky'ego, który nie śpiewa po ukraińsku i nie śpiewa do gitary. Wszyscy dziś narzekają, więc ja nie będę inny, jak zawsze. Napisałem dzisiaj beznadziejną recenzję i boli mnie gardło. Ten pan mnie znowu denerwuje i sam nie wiem co mu zaraz zrobię. Do tego wywala mi cały czas jakąś wtyczkę w przeglądarce. Drogi pamiętniczku.... Chciałbym się pożegnać, dobranoc ostatnia z nocy wschodzącego słońca i pewnego jutra. W końcu kiedyś wszyscy pokonamy pomidory.
